Rękawicznictwo

Rękawicznictwo – rzemiosło polegające na wytwarzaniu rękawiczek.

Rękawicznik zajmuje się tworzeniem różnego rodzaju rękawiczek, najczęściej wykonywanych ze skóry i tkaniny. Mogą być one jedno- lub pięciopalczaste, posiadać różne długości i spełniać szereg funkcji (ozdobna, chroniąca przed chłodem, zabrudzeniami bądź szkodliwymi substancjami). W zależności od epoki i panującej mody rękawiczki miały różne zdobienia, do których stworzenia wykorzystywano np. haft, perły, kamienie szlachetne czy frędzle.

Już w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie znano rękawice, które były używane przede wszystkim do ochrony przed zimnem, ubrudzeniem czy skaleczeniem. Dodatkowo, ze względu na to, że posiłki spożywano za pomocą dłoni, Rzymianie i Grecy zakładali również osłonki na palce podczas jedzenia. Z kolei w średniowieczu rękawiczki były używane przez chrześcijan podczas sprawowania liturgii. Zaczęły być one wówczas symbolem władzy i godności. Warto też wspomnieć o rękawicach metalowych, które stanowiły część rycerskiej zbroi. Jako element kobiecego stroju rękawiczki pojawiły się ok. 1000 roku. Były wykonywane z różnych materiałów, takich jak skóra (również futerkowa), tkanina, filc, a później też dzianina. Okres największej popularności kobiecych rękawiczek przypada na wiek XVIII.

Odkąd pojawiły się pierwsze rękawiczki, zaczęło istnieć rękawicznictwo. Jego początki sięgają starożytności, ale jako odrębne rzemiosło rozwinęło się w średniowieczu. Dawniej w Polsce do wyrobu rękawic wykorzystywano przede wszystkim skóry jelenie, kozie, jagnięce i baranie. Surowca dostarczali głównie zamszownicy i białoskórnicy, z którymi rękawicznicy ściśle współpracowali. Rękawicznictwo było najbardziej rozwinięte w większych miastach, takich jak Gdańsk, Kraków, Lublin czy Toruń. W mniejszych miejscowościach wyrobem rękawiczek zwykle trudnili się kuśnierze i miechownicy. Od XIX wieku ręczne wytwarzanie nakryć dłoni zaczęło być wypierane przez masową produkcję. W mniejszej niż wcześniej skali rękawicznictwo istniało jednak nadal w wieku XX, a obecnie jest zawodem wymierającym.