Świeczkarstwo

Świeczkarstwo – rzemiosło polegające na wyrobie świec.

Świeczkarstwo jest rzemiosłem polegającym na wytwarzaniu świec, które przed wprowadzeniem elektryczności były podstawowym źródłem światła we wszelkich pomieszczeniach. Świec używano już w czasach starożytnych – prawdopodobnie wynaleźli je Etruskowie. Rzymianie też wytwarzali świece, używając w tym celu lnu oblanego woskiem i smołą. Świece woskowe stosowano również w Chinach.

Dawniej świece produkowano przede wszystkim z wosku pszczelego. Jednak ze względu na ich wysoką cenę aż do wieku X były używane jedynie przez zamożne warstwy społeczne oraz duchownych (podczas obrzędów religijnych) Dla biedniejszych dostępne były tańsze świece wytwarzane z tłuszczu zwierzęcego, które jednak gorzej się paliły. W 1825 roku wynaleziono świecę stearynową, która charakteryzowała się jasnym światłem. Po krótkim czasie ich produkcję rozpoczęły europejskie fabryki. Z kolei świece parafinowe zaczęto używać ok. 1860 roku.

W Polsce pierwsze wzmianki na temat świec łojowych z knotem pochodzą z XVI wieku. Wówczas, żeby móc je produkować i sprzedawać, niezbędne było posiadanie specjalnych przywilejów. Miało je np. miasto Przemyśl, któremu taki przywilej nadał król Zygmunt August. W XVI wieku nastąpił również podział świec na duże (tzw. stołowe) oraz nocne (z cienkim knotem). Małe świece łojowe były też wykorzystywane przez górników do pracy w kopalniach. Świece stanowiły najpowszechniejsze źródło światła aż do wieku XIX.

Współcześnie świece spełniają przede wszystkim funkcje estetyczne bądź stanowią źródło światła w nagłych sytuacjach, kiedy dochodzi do przerw w dostawie energii elektrycznej. Wykorzystuje się je również do celów religijnych podczas różnych ceremonii i liturgii. Świece zapachowe mogą też być używane w aromaterapii. Obecnie świece występują w rozmaitych kolorach, kształtach, rozmiarach i zapachach, a tworzy się je głównie z parafiny i stearyny z knotem wykonanym zwykle z bawełnianych włókien.